معنی ماه سرشت - جستجوی لغت در جدول جو

ماه سرشت(سِ رِ)

لغت نامه دهخدا

پاکیزه سرشت، پاک نهاد، پاک طینت، اصیل، نجیب، اصل پاک، اصل دار، استخوٰان دار، با اصل، نژاده، پاک فطرت، آزاده نژاد

(سِ رِ)

چارطبع. طبایع اربعه. امزجۀاربعه. حرارت و برودت و رطوبت و یبوست:
نقش این هفت لوح چار سرشت
ز ابتدا جز یکی قلم ننبشت.
نظامی

لغت نامه دهخدا

پاک سرشت

(سِ رِ)

پاک نهاد. پاک طینت. پاکیزه سرشت. پاک فطرت و جبلّت:
آلودگی خرقه خرابی جهانست
کو راهروی اهل دلی پاک سرشتی.
حافظ

لغت نامه دهخدا

ماه پرست

(خَ نِ)

پرستندۀ ماه. کسی که ماه یعنی قمر را پرستد و بندگی آن کند، کنایه از عاشق. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

موم سرشت

(سِ رِ)

آنکه مانند موم نرم باشد. موم طبیعت: این هیون هین و این جمل مؤمن نهاد موم سرشت لین را گناهی نیست. (مرزبان نامه ص 271)

لغت نامه دهخدا

می سرشت

(مَ / مِ سِ رِ)

می گون. می گونه. که طبیعت می داشته باشد. که به سرشت و طینت شراب باشد. که چون می سرخگون و مستی فزا باشد. سرشته با می، مجازاً گلگون. سرخ:
دو برگ گلش سوسن می سرشت
دو شمشاد عنبرفروش بهشت.
اسدی (گرشاسب نامه ص 166)

لغت نامه دهخدا

ماه سر

(سَ)

غره. اول ماه. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). سر ماه

لغت نامه دهخدا